Καθημερινά έρχομαι αντιμέτωπος με το ερώτημα.
Η απάντηση ενός επαγγελματία ασφαλιστικού πράκτορα μοιάζει να είναι μονοσήμαντη, αλλά δεν είναι!
Μετά από δεκαετίες τριβής με τον χώρο της ιδιωτικής ασφάλισης, διαπιστώνω στην πράξη ότι η τελική απάντηση προς τον υποψήφιο ασφαλιζόμενο χρειάζεται αναλυτική μελέτη. Η μελέτη αφορά στην οικονομική θέση του πελάτη, δηλαδή το επάγγελμα, την περιουσία, την αποταμίευση, τις υποχρεώσεις του ( δάνεια, σπουδές παιδιών κλπ.), προβλέψεις για ενίσχυση της σύνταξής του και άλλα πολλά στοιχεία που διαμορφώνουν το μοναδικό προφίλ του.
Μετά την ολοκλήρωση της μελέτης ανακύπτει πάντα το ζήτημα της προτεραιότητας κάλυψης των αναγκών (υγεία, διασφάλιση εισοδήματος, σύνταξη, ...). Αυτή είναι η πιο δύσκολη φάση.
Η τελική απόφαση θα βασιστεί, κυρίως, σε λογικές αναλύσεις. Υπάρχουν, ωστόσο, αποφάσεις που βασίζονται σε μη λογικά επιχειρήματα, όπως είναι η προσωπική και οικογενειακή εμπειρία που διαμορφώνουν την θέση μας στο σύνολο των καθημερινών κρίσιμων αποφάσεων.
Στο παρόν κείμενο θα ασχοληθώ με την κοινή λογική.
Η ελληνική ασφαλιστική αγορά αναπτύσσεται βάσει των αναγκών που προκύπτουν στην οικονομία και την κοινωνία ανά πενταετία ή δεκαετία.
Προς τα μέσα της δεκαετίας του 80 αναπτύχθηκε η αγορά των συνταξιοδοτικών συμβολαίων, λόγω των υψηλών εγγυημένων αποδόσεων των ομολόγων και των λοιπών χρηματοπιστωτικών προϊόντων της εποχής.
Στην επόμενη δεκαετία, στις αρχές είχαμε υπερβολική ανάπτυξη των καρτών υγείας και μετά τα μέσα του 90 είχαμε την έκρηξη των συμβολαίων αποταμίευσης μέσω των επενδυτικών ασφαλιστηρίων, λόγω της ανόδου των χρηματιστηριακών δεικτών παγκοσμίως και ιδιαίτερα του ΧΑΑ.
Οι καταναλωτές- ασφαλιζόμενοι, καθώς και εμείς οι επαγγελματίες του χώρου, παρασυρόμενοι από την τάση της κάθε εποχής, κατευθύνουμε τους πόρους μας μονοσήμαντα σε προϊόντα που είναι μεν χρήσιμα, αλλά δεν καλύπτουν σωστά και ολοκληρωμένα τις προσωπικές και οικογενειακές ανάγκες μας.
Για παράδειγμα, ασφαλίζουμε πλήρως μία οικογένεια με συμβόλαια υγείας και αφήνουμε τελείως ανασφάλιστη την περιουσία της, για την οποία χρειάζεται προσπάθεια και θυσία ολόκληρης ζωής για να δημιουργηθεί.
Συνεχίζοντας το συγκεκριμένο παράδειγμα, μια τετραμελής νεαρή οικογένεια χρειάζεται να καταβάλει ετησίως περίπου 5.000 € για να ασφαλιστεί για έξοδα νοσηλείας χωρίς συμμετοχή (με μηδέν ή 500€ απαλλαγή- εκπιπτώμενο ποσό).
Ας υποθέσουμε ότι έχει την οικονομική δυνατότητα και αποφασίζει να προχωρήσει στην συγκεκριμένη ασφάλιση. Επί σειρά ετών καλύπτει τις ανάγκες της οικογένειας από πλευράς εξόδων νοσηλείας.
Δηλαδή, έχουν πληρωθεί τα έξοδα τοκετού, η σκωληκοειδίτιδα του ενός παιδιού, η αφαίρεση χολής της μητέρας, το ατύχημα του μπαμπά στο ποδόσφαιρο (ρήξη μηνίσκου) και τέλος τα κρεατάκια του άλλου παιδιού.
Μέσα σε μια δεκαετία η οικογένεια έχει εισπράξει αποζημιώσεις άνω των 30.000€, ενώ έχει πληρώσει συνολικά ασφάλιστρα 50.000.
Αν είχε επιλέξει απαλλαγή 1.500 € στο συμβόλαιο, τότε το ποσό των αποζημιώσεων θα ήταν περίπου το ίδιο, ενώ τα συνολικά ασφάλιστρα θα είχαν διαμορφωθεί κάτω από 25.000€, δηλαδή περίπου 50% λιγότερο!
Γιατί, όμως, το αναφέρω το ανωτέρω πραγματικό παράδειγμα;
Η ίδια οικογένεια διαθέτει 3 κατοικίες. Η μία είναι αυτή που διαμένουν και οι άλλες δύο είναι ενοικιαζόμενες, από τις οποίες εισπράττουν ενοίκια.
Και οι τρεις κατοικίες είναι «προίκα» των γονιών του ζεύγους. Και οι τρεις κατοικίες είναι ανασφάλιστες.
Το καλοκαίρι του 2019, αμέσως μετά τον σεισμό που ταρακούνησε το λεκανοπέδιο, αποφάσισαν να τις ασφαλίσουν. Για συνολική αξία 600.000€ το ετήσιο ασφάλιστρο ήταν μόλις 720€, για να εξασφαλίσουν τα σπίτια τους κατά κινδύνων όπως είναι η φωτιά, η πλημμύρα, ο σεισμός κλπ.
Η αρχική απόφαση ανατράπηκε, όταν άρχισαν τα σχολεία και τα φροντιστήρια τον Σεπτέμβριο.
Τίθεται, συνεπώς, το κρίσιμο ερώτημα.
Ποιος είναι πιο καταστροφικός κίνδυνος για την συγκεκριμένη οικογένεια;
Η σκωληκοειδίτιδα ή ο σεισμός;
Και ακολουθεί το επόμενο ερώτημα.
Μήπως θα ήταν φρόνιμο να αναλάβει το κόστος μιας μεσαίου μεγέθους νοσηλείας ή επέμβασης η οικογένεια, ώστε να μειώσει τα ετήσια ασφάλιστρα του νοσοκομειακού συμβολαίου, ώστε να περισσέψουν χρήματα για την διασφάλιση της περιουσίας;
Σημειωτέον ό,τι η πλειοψηφία των φίλων, γνωστών και πελατών μου, θα χρειαζόντουσαν δύο ζωές για να δημιουργήσουν την σημερινή ακίνητη περιουσία ( αξία οικοπέδων και οικοδομών ).
Επανέρχομαι στην οικογένεια.
Η λύση στο πρόβλημα είναι η ΑΠΑΛΛΑΓΗ.
Αν στο συμβόλαιο υγείας της οικογένειας τεθεί ακόμη μεγαλύτερη απαλλαγή από αυτή των 1.500€, ας πούμε 5.000€, τότε τα ετήσια ασφάλιστρα θα μειωθούν κατά 70% περίπου.
Η εξοικονόμηση πόρων είναι τεράστια και η αντιμετώπιση των καταστροφικών γεγονότων πιο αποτελεσματική, είτε αυτά αφορούν σε μια νοσηλεία με σοβαρό κόστος, είτε σε φυσικά φαινόμενα που πλήττουν την περιουσία μας.
Ενδεχομένως, να μην υπάρχει περιουσία και το εισόδημά μας να βασίζεται 100% στην εργασία μας.
Η λογική ανάλυση θα μας οδηγήσει στο ίδιο συμπέρασμα.
Έχουμε διασφαλίσει το οικογενειακό εισόδημα σε περίπτωση που λείψει η ικανότητα εργασίας;
Το συμπέρασμα της ανωτέρω ανάλυσης, πιστεύω, ότι προκύπτει αβίαστα.
Η απόφαση για αγορά ενός ασφαλιστικού προϊόντος είναι ιδιαίτερα κρίσιμη, γιατί η διάθεση πόρων για την κάλυψη της συγκεκριμένης ανάγκης είναι πολύ πιθανό να θίγει ζωτικά οικονομικά μας συμφέροντα, που ενδεχομένως να είναι πιο κρίσιμα για την ομαλή εξέλιξη της οικονομικής μας κατάστασης στο μέλλον.
Απαντώντας, λοιπόν, στο ερώτημα θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι, είναι πολύ χρήσιμη η ασφάλιση υγείας, αλλά θα πρέπει να συνδυάζεται με όλες τις υπόλοιπες οικονομικές κρίσιμες παραμέτρους της οικογένειας, ώστε να είναι και αποτελεσματική στην συνολική αντιμετώπιση των πιθανών οικονομικών καταστροφών.
Η "μαγική συνταγή" λοιπόν είναι μία: Η σωστή μελέτη ΠΡΙΝ την ασφάλιση.
Όπως έλεγε και ο Αϊνστάιν : "Εάν είχα 1 ώρα για να λύσω ένα πρόβλημα, θα ξόδευα 55 λεπτά να το αναλύσω και τα υπόλοιπα για τη λύση"
Υ.Γ. Σε επόμενο πόνημα θα ασχοληθούμε με το πόσο πραγματικά στοιχίζουν οι νοσηλείες στην Ελλάδα και πως θα μπορούσαμε, εμείς οι καταναλωτές, να προστατευτούμε από τις υπερτιμολογήσεις των ιδιωτικών φορέων υγείας, όντας ασφαλισμένοι με ασφαλιστήριο συμβόλαιο υγείας.